De oudste Eisdense mijnwerkerswijk, werd door de mijnmaatschappij Limburg-Maas, tussen 1910 en 1928 gebouwd voor haar werknemers. Deze tuinwijk heeft alles van een plagiaat van de 19de eeuwse Britse Garden-City. Het geheel werd letterlijk op de onbewoonde linkeroever van de Zuid Willemsvaart in de Eisdense heide neergeplant. Men liep met alle mogelijke details letterlijk in het spoor van de Engelse architecten en urbanisten. Het gebogen stratenpatroon, de rijke variatie in de keuze van woningtypen, aanplantingen, parken en plantsoenen, het maakt het allemaal herkenbaar. De imitatie van de cottagestijl bij de woningen en het prestige van de publieke gebouwen zorgde voor de, zij de stille, maar nog steeds aanwezige hiërarchie van het, door de mijnbazen, georganiseerde wonen.
De wijze waarop er door de bewoners, “moest en mocht” gewoond worden, is een ander verhaal, dat dan weer onlosmakelijk verbonden is met de architecturale veelvoud van de hele wijk.
Dit dubbele verhaal wordt in al zijn facetten aan de bezoekers verteld. Door begeleiders die als bewoners van de cité, dit als het ware “van uit de buik” kunnen gidsen. Zij maken op de meest interessante en markante plaatsen tijd voor de uitleg van die straathoek of gebouw.
Een wandeling door de Cité kan naar eigen keuze: 1u.30 u. of 2 u.(een uitvoerigere versie) in beslag nemen